MARIE COLVIN. GUERREIROS DOUTRA ÉPOCA



A xornalista británica Marie Colvin faleceu nun bombardeo na cidade siria de Homs.

Marie Colvin pertencía a un tipo de xornalistas en vías de extinción: os enviados especiais; persoas que viaxan ás zonas de guerra, aos lugares máis perigosos, que arriscan a saúde, a vida, o equilibrio mental e o diñeiro das súas empresas, por contar o que sucede. Colvin morreu en Homs, un deses buracos infames nos que matan civís mentres o mundo civilizado discute o lugar exacto das comas e dos adxectivos nun comunicado de condena.

Colvin era a estrela do semanario The Sunday Times. Perdeu un ollo fai 11 anos en Sri Lanka; foi dos primeiros reporteiros occidentais en entrar na zona controlada pola guerrilla Tamil. Rupert Murdoch, dono do semanario, enviou o seu avión persoal para repatriar a Londres á súa xornalista ferida.

Estivo casada con Juan Carlos Gumucio, corresponsal do PAÍS en Beirut durante a guerra civil, e despois en Xerusalén, onde aprendeu a vivir sen a adrenalina do perigo constante. Alí coñecéronse e aprendéronse, tal vez no bar do hotel American Colony, a oficina preferida de Gumucio, un tipo grande, humano, querido.

Gumucio abandonou o seu Oriente Próximo con destino a Londres. Perseguía un amor, perseguía a Marie Colvin. A voda reuniu aos mellores xornalistas do mundo, aos máis valentes, aos máis tolos e bébedos. Aos dinosauros: representantes dunha era que se morre asfixiada pola crise, os erros e os tempos.

Era a cuarta voda de Gumucio quen levou demasiado lonxe o consello de Bernard Shaw: "O matrimonio é un erro que hai que cometer polo menos un vez na vida". Non durou moito esa unión imposible, pero sempre foron amigos. Foise primeiro Juan Carlos en Bolivia o 25 de febreiro de 2002, onde non esperou a que lle matasen, nin o inimigo nin o aburrimento. Agora morreu Marie Colvin en Siria, en Homs, nunha zona de guerra, xunto ao fotógrafo francés Rémi Ochlik, de 28 anos. Que descanse en paz.

Ramón Lobo.

Principio del formulario

Final del formulario

Comentarios

Entradas populares de este blog

CARAPUCHIÑA VERMELLA (Versión políticamente correcta)

A MULLER RURAL GALEGA: UN RELATO DE 1890

PAZ GARCÍA-PORTILLA GONZÁLEZ. ÚNICA CATEDRÁTICA DE PSIQUIATRÍA EN ESPAÑA